En dan de laatste van de zes. Voor een tijdje een aanvoerder voor de groep, maar uiteindelijk degene die de andere vijf in de steek liet en z'n eigen weg ging. Nu: volledig onbekend.Louis Durey, dat was z'n naam. Hij legde contact met Darius Milhaud voor de compositie van een pianowerk en dat leidde uiteindelijk tot een groepering van componisten die Les Six ging heten. Toen Jean Cocteau, over wie ik het eerder had bij Georges Auric, aan laatstgenoemde vroeg om muziek bij zijn toneelstuk Les Mariés de la Tour Eiffel te maken en de musicus dat niet op tijd af kreeg, wilde Cocteau er een gezamenlijke productie van maken waarbij alle zes leden hun bijdrage zouden leveren. Dat deed iedereen - behalve Durey, tot irritatie van de schrijver. Durey brak met Cocteau, liet de groep in de steek en profileerde zich als linkse activist: hij werd lid van de Communistische Partij, sloot zich aan bij het verzet in de Tweede Wereldoorlog en schreef liederen op communistische, anti-fascistische teksten.
Dat bleef zo zijn leven lang voortduren: ook tijdens de jaren '60 schreef hij werken op tekst van Hồ Chí Minh. Hij zou zo in de categorie Net Niet Bekende Mensen kunnen - ware het niet dat hij ook in zijn eigen tijd nauwelijks baanbrekend werk schreef: hij produceerde werkelijk niets van belang. Dat zelfs YouTube niets anders op weet te leveren dan een paar zeer saaie liederen mag misschien niet de doorslag geven - maar typisch mag het toch wel genoemd worden. De andere vijf stonden er immers ook gewoon netjes bij.
