Nog een laatste stukje en dan houden we er voorlopig maar weer eens over op. Voor de laatste keer: dit waren ze. Poulenc (de bekendste), Auric (de soundtrackschrijver), Tailleferre (de vrouw), Honegger (de progressieve Zwitser), Milhaud (degene met de samba's) en Durey (de totaal onbekende leider). Alles onder supervisie van Jean Cocteau en, wie nog niet genoemd was, Erik Satie, die als inspirator werd gezien. Ze bestonden slechts een jaar of 2 en het was eigenlijk niets meer dan een bij elkaar geraapt groepje, met willekeurig gekozen personen. De samenstelling had een totaal andere kunnen zijn. En zo belangrijk als groep waren ze dus ook helemaal niet. Dat blijkt alleen al uit het feit dat je vrijwel nergens een foto of schilderij vindt waar ze allemaal op staan. Op bovenstaand schilderij zien we (linksonder beginnend en met de klok mee), Tailleferre, Milhaud, Honegger, pianist Jean Wiéner die Louis Durey vervangt (die was immers boos weggegaan), Poulenc, Cocteau en Auric. Pontificaal in het midden staat bevriende pianiste Marcelle Meyer, over wie ik nog geen woord geschreven heb en dat ook niet hier zal doen. Op onderstaande foto van links naar rechts: Milhaud, een Hitchcock-achtige profielschets van Auric, Honegger, Tailleferre, Poulenc, Durey en aan de piano Cocteau. Op de foto daaronder lijken we ze, oud en gemiddeld genomen maar een klein beetje bekender, eindelijk allemaal te kunnen vinden in een klaarblijkelijke poging de groepsfoto te herhalen (als het al niet opnieuw Jean Wiéner was die daar rechts Durey stond te vervangen: handig, twee keer zo'n kleine man met een brilletje). Dat ze zonder echt veel te hebben betekend toch voor zo'n herhalende foto kiezen geeft eigenlijk al prachtig aan wat de groep bond: helemaal niet dat esthetisch doel dat ze zo nodig moesten bereiken - het was de affectie voor elkaar.
