Treinmijmering

Met geen woorden wil ik spreken
over dat wat dagen, weken
op volmaaktheid heeft geleken
en dat eeuwig duren zou

't Is de terugkeer van emotie
die mijn aandacht en devotie
bruut verstoort en nooit eens notie
heeft van dat waar ik op bouw

Vraag me niet in droever tijden
die emotie toch te mijden
en niet langer voort te schrijden
in een leven met een vouw

Want voor mij is het een zonde
onverschillig te verwonden:
weet dat iedere seconde
ik me verder voel van jou.

Saul Concha
Vertaling: Donna Galo

Mijn nieuwe vriend

En tevens de reden dat er van blogresearch even wat minder terecht komt en nieuwe posts daardoor op zich laten wachten. Blijf, met dank, checken: ze komen.

Le Tombeau de Couperin

Momenteel druk bezig met het studeren van dit laatste werk dat Maurice Ravel voor piano solo schreef. Na eerst overwogen te hebben een suite op te dragen aan een Italiaan (het werk zou in eerste instantie Le Tombeau de Scarlatti gaan heten) koos hij er uiteindelijk toch voor het werk te vernoemen naar Couperin (vermoedelijk François Couperin, die werken als dit schreef) en een ode te brengen aan de Franse suites uit de baroktijd. Elk van de zes werken droeg hij op aan steeds een andere vriend die gesneuveld was tijdens de Eerste Wereldoorlog.

Zoals het bij Ravel ging werd praktisch elk werk dat voor orkest was geschreven ook voor piano getranscribeerd en elk werk dat voor piano geschreven was in orkestzetting gebracht. Ben je een briljant orkestrator, moet je dat natuurlijk ook wel een beetje uitbuiten. Het tweede en het zesde deel (Fuga en Toccata) kregen die eer echter niet omdat Ravel ze te pianistisch vond. Maar ik vond op YouTube eindelijk een orkestratie van deze delen, door de vermaarde Jack Jarrett (?). Voor de liefhebber hier te zien, maar als je je wilt beperken kun je hier beter terecht voor het weergaloze laatste deel.

(De fuga, overigens, werd door bevriende pianiste Marguerite Long succesvol ter première gebracht, waarna Ravel opmerkte dat hij niet had gedacht dat ze die uit haar hoofd kon spelen. Daarna lukte het haar niet meer en liet ze het deel weg bij alle volgende uitvoeringen. Zeg, bedankt he?)

Koken met Henri

Naast alle tekeningen en schilderijen die hij van de Moulin Rouge in Parijs maakte was Henri de Toulouse-Lautrec ook verantwoordelijk voor de totstandkoming van een kookboek. Elke vrijdag had hij met zijn vrienden de meest decadente feestmalen, waar hij zelfbedachte of verzamelde recepten voor ze uitwerkte. Ze aten reigers en eekhoorns. Ook gebruikte hij een aalscholver aan een touwtje om mee te vissen. En hij bedacht zijn eigen flamboyante cocktails - de beroemdste: 'Aardbeving', met 4 delen absinth, 2 delen rode wijn en wat cognac. Opgepast.

Die recepten werden verzameld door zijn grote vriend en kunstbeheerder Maurice Joyant. Na Toulouse-Lautrecs dood werden ze in 1901 samen met schilderijen, anecdotes en tekeningen van de schilder door Joyant uitgebracht in een gelimiteerde editie. Een uitgebreidere versie daarvan, The Art of Cuisine, werd voorzien van door Toulouse-Lautrec ontworpen menukaarten. Wat er in staat is allemaal niet echt uit te voeren, maar interessant is het wel. Het komt zelfs tot ingrediënten die we in het Vaticaan moeten zoeken: 'Saint sur le grill'.

Toch waren er in zijn (steen-)rijke familie wel degelijk recepten die het overleefd hebben en ook nog eens uit te voeren zijn. Hier het bijzonder opmerkelijke voorbeeld van Steak á la Toulouse. Blijf kijken, ook al hou je niet van entrecôtes.

Antropodermische bibliopegie

Prachtige tip die ik afgelopen week kreeg, over het kaften van boeken in de 18e en 19e eeuw. In mensenhuid.

Niet ongebruikelijk tijdens de Franse Revolutie, en ook ruim daarvoor al werden anatomieboeken voorzien van de huid van de lichamen die onderzocht waren. Het vermoeden bestaat dat het onder andere gedaan werd omdat chirurgen, die vanwege hun gore arbeid van het snijden in lijken vaak toch nog werden gezien als handarbeiders, hun beroep meer aanzien, verhevenheid wilden geven. Ook transcripties van rechtszaken van ter dood veroordeelden werden met de huid van de moordenaars gekaft, net als testamenten met de huid van degene die ze aflegden. Nog genoeg bibliotheken die wel ergens een dergelijk boek hebben staan. Niet dat het er fris uitziet. Soms is ook nog een tatoeage zichtbaar.

Tijd voor een DeAgostini-verzameltijdschriftenreeks, waarin de anatomie van elk bestaand (zoog-)dier wordt beschreven en waarbij elk deeltje gekaft wordt met de eigen huid van het behandelde dier. Deel 1: De Olifant ligt nu in de winkel voor € 2,49.