Oh ja, waarom niet. Een schaakpiano.Vandaag werd me deze portie Wat-zullen-we-nou-krijgen getipt door een vriend en ik ben er erg blij mee. Hij is te zien in de Hallen in Haarlem en hij is van Guido van der Werve. Hij bedacht dat de zijde van een schaakbord acht vakjes heeft, precies het aantal witte toetsen in een octaaf op de piano. En de vakjes zijn zwart en wit, opnieuw net als de pianotoetsen. Dus maakte hij een schaakspel waarbij elke keer als een stuk verzet wordt er een toon hoorbaar is. Van der Werve speelde met een grootmeester een partij schaak die de soundtrack vormt van een groter kunstwerk, waarbij hij in een film drie problemen met oneindigheid aankaart: het tellen van het aantal sterren aan de hemel, het beruchte Koningsgambiet bij het schaken (moet ik ook nog even van uitzoeken wat dat inhoudt) en het stemmen van een piano.
Opnieuw kunnen we net als bij het Solresol ons afvragen: maar als we nou eens in retrospect gaan kijken wat voor schaakpartijen er door dit instrument beschreven worden als je muziekstukken speelt die al geschreven zijn? Als dan blijkt dat de partij die de Vijfde van Beethoven beschrijft gespeeld is op een woensdag, word ik gek. In de tussentijd: John Cage, eat your heart out.
