Gisteravond eindelijk het laatste deel kunnen zien van Wagners Der Ring des Nibelungen, zoals die is opgenomen bij De Nederlandse Opera in Amsterdam.Ik ben verzot op de Ring. Honderd keer individuele stukken beluisteren, 4 keer de 3-dagen-en-een-vooravond durende opera in z'n geheel horen, waarvan de laatste drie keer inclusief beeld op DVD, en 1 keer Siegfried live zien, en toch komt er iedere keer weer iets waarvan ik me afvraag waarom ik het in 's hemelsnaam eerder heb gemist. Vervelen doet het altijd nog wel op bepaalde punten; des te sterker komt het daarna weer terug.
Ook de DNO-versie was weer uniek. Er is al veel geschreven over het in het decor gesitueerde orkest; mij viel met name dat schitterende lichtwerk van Wolfgang Göbbel op. Hoe kaal het ringvormige decor voor de rest ook is: door die belichting is het voortdurend totaal anders. De Gibichunghal leek in de Götterdämmerung van gisteren van een stralend goud, de Rijn was prachtig blauw, Siegfrieds dood asgrijs. En hoe minimalistisch de slotscène ook was aangekleed: Brünnhilde leek écht te vervagen. De Rijn leek écht uit z'n oevers te treden. De hemel leek écht te branden.
Fragment 1: Das Rheingold
Fragment 2: Die Walküre
Fragment 3: Siegfried
Fragment 4: Götterdämmerung
