Het is volgens mij maar 1 keer zo geweest dat ik, toen ik klein was, na een bibliotheekbezoek het gevoel had dat ik een heel, héél erg bijzonder boek had gevonden en dat dat voor twee weken van mij was. Het is lang geleden, maar ik dacht er afgelopen week aan en vond het vrij snel terug - het was ook makkelijk zoeken, doordat het verhaal geschreven was door Michael Palin van het Monty Python-team, destijds mijn grote held die net als Phileas Fogg in 80 dagen de wereld rondging.
The Mirrorstone, ongetwijfeld destijds door mij gelezen als De Spiegelsteen. Een jongetje gaat net als Alice door een spiegel en komt in een magische wereld terecht. Hij stapt er echter niet zelf doorheen maar wordt door een oude, kwaadaardige man naar binnengetrokken. Die laat hem naar de bodem van de oceaan duiken om hem zijn geheime spiegelsteen terug te laten vinden. Wat het allemaal zo uniek maakte: hologrammen. Het was een van de allereerste boeken met hologrammen ingebed in de tekeningen. De keerzijde: het verhaal is me eigenlijk helemaal niet goed bijgebleven en de illustraties staan me veel duidelijker voor de geest. Je zat eigenlijk toch de hele tijd de pagina's schuin te houden en je wilt die diepte zien. Onder andere de boze ogen met bril van de oude man reusachtig in een raam. Doodeng.
En wat blijkt: Lord of the Rings-illustrator Alan Lee (die ook betrokken was bij het maken van de films) hielp ook mee aan het boek. Nu de twijfel: aanschaffen om iets van vroeger weer terug te krijgen - of het risico niet lopen en de herinnering bewaren?
The Mirrorstone, ongetwijfeld destijds door mij gelezen als De Spiegelsteen. Een jongetje gaat net als Alice door een spiegel en komt in een magische wereld terecht. Hij stapt er echter niet zelf doorheen maar wordt door een oude, kwaadaardige man naar binnengetrokken. Die laat hem naar de bodem van de oceaan duiken om hem zijn geheime spiegelsteen terug te laten vinden. Wat het allemaal zo uniek maakte: hologrammen. Het was een van de allereerste boeken met hologrammen ingebed in de tekeningen. De keerzijde: het verhaal is me eigenlijk helemaal niet goed bijgebleven en de illustraties staan me veel duidelijker voor de geest. Je zat eigenlijk toch de hele tijd de pagina's schuin te houden en je wilt die diepte zien. Onder andere de boze ogen met bril van de oude man reusachtig in een raam. Doodeng.
En wat blijkt: Lord of the Rings-illustrator Alan Lee (die ook betrokken was bij het maken van de films) hielp ook mee aan het boek. Nu de twijfel: aanschaffen om iets van vroeger weer terug te krijgen - of het risico niet lopen en de herinnering bewaren?
