Nog meer eenzame straten. Een van de eerste foto's die (zij het per ongeluk) van een persoon werd gemaakt is van de Boulevard du Temple in Parijs, door Joseph Niépce en Louis Daguerre in 1838. Dat was (en is) een druk begane weg, maar de minimale sluitertijd was hoog in die tijd. Maar liefst tien minuten zouden nodig zijn geweest om de afbeelding te maken. Dat zorgde ervoor dat snel bewegende objecten als rijtuigjes en voetgangers niet werden geregistreerd - de weg, waarvan elk stukje over de hele sluitertijd genomen toch wel ruimschoots in beeld was geweest, was daarentegen duidelijk zichtbaar. Mensen vonden het doodeng: met wat voor magie maakte je een foto van een drukke straat en kreeg je een plaatje van een uitgestorven boulevard? Het spookt hier, wat ik je brom. Het spookt hier. Maar wacht: er stond nog wel een mannetje op dat blijkbaar roerloos genoeg z'n schoenen had staan laten poetsen (linksonder). Nee, dan was het goed.Hoe dan ook, tegenwoordig is dit toch allemaal een stuk lastiger. Je gaat naar een mooie plek, schiet de camera vol, maar dan kom je terug en merk je bij nadere inspectie dat er allemaal mensen door je foto heen hebben gelopen. Mensen hebben elkaar met twee opgestoken vingers ezelsoren gegeven en overal, o-ver-al staan toeristen. En die moet je niet. Surf daarom meteen naar Tourist Remover, upload 100 foto's van je vakantieplek en hij berekent het gemiddelde beeld. Zónder toeristen dus.
"Ik snap er werkelijk niets van. Denk je: Parijs, wereldstad, maar nee hoor. Uitgestorven. He-le-maal geen kip."
