Ik huiver het volgende mee te delen, maar het is te noemenswaardig om het te laten. Materiaal voor na het eten. Het hoort ook eigenlijk helemaal niet op een kunstlog, maar noem het dan kookkunst, of de kunst van het verkopen.Het gaat om Kopi Loewak, de duurste koffie ter wereld. Gemaakt uit de beste, meest verse koffiebessen uit de bossen van Indonesië. Geselecteerd door de natuur: de civetkat (loewak) leeft er in de boomtoppen, eet de goede bessen op en verteert het vruchtvlees - maar niet de koffieboon, die door werking van enzymen een uniek aroma krijgt, er aan de andere kant weer uitkomt en door ongetwijfeld glimlachende, zich het hoofd schuddende koffiemakers wordt gewassen en gebrand. En daar zetten we dan een kop koffie van. Erg onsmakelijk, volledig mee eens, maar we kunnen over schimmelkaas of kaviaar ook nog wel het een en ander schrijven. Hoe dan ook: met deze bonen maken we 's werelds duurste bak pleur, die ik zelf nooit in huis had gehaald, want laten we wel wezen.
Maar als het door iemand aangeboden wordt, zoals vanavond gebeurde, dan willen we natuurlijk ook weer niet de beroerdste zijn en - dan zetten we maar even het verstand op nul en de kiezen op elkaar - ook best wel even voor een enkele keer de smaak ervaren. Nou, en om met een groot man te spreken én omdat bij een sterke bak ook een flauwe hoort: dit is geen kattenpis. Is het buitengewoon? Dat ook weer niet. Aantekening aan mijzelf voor volgend jaar, wanneer de nieuwe lichting Kopi Loewak er is: nieuwe soorten koffie leren kennen om verschillen in smaak waar te kunnen nemen.
