The Big Sleep

Ooit speelde ik op de PC een interactieve detectivefilm opnieuw en opnieuw en opnieuw. Langzaam ontdekte ik alle grote Private Eye-invloeden: Blade Runner, The Maltese Falcon en The Big Sleep waren de belangrijkste. In Chicago kocht ik het boek van de laatste, om iets te doen met de kennis dat schrijver Raymond Chandler geboren was in de stad waar ik rondliep. Onlangs kunnen lezen en direct daarna de film kunnen zien, met de geweldige Humphrey Bogart als de hardboiled gleufhoed-en-regenjas-detective Philip Marlowe.

Dat leek niet helemaal eerlijk aangezien ik de film al twee keer eerder zag. Toch gaf het niet, want al kon ik prima zeggen wie er aan het einde werd neergeknald, de plot van dit schoolvoorbeeld van de film noir ontging me volledig. 't Ligt blijkbaar niet helemaal aan mij: het boek levert van zichzelf al een complex verhaal over meerdere moorden in een chantagezaak rond de twee dochters van een rijk officier, maar de film bracht al helemaal het publiek in verwarring. Dat de chemie tussen Bogart en de speelster van de andere hoofdrol (Lauren Bacall) zo goed was zorgde er namelijk voor dat zij er in praktisch elke scène werd bijgeschreven, ook als het volstrekt onlogisch was dat ze in de betreffende situatie aanwezig was.

Maar geen nood: we kregen hierdoor immers de twee wel lekker vaak op het scherm en hun vinnige dialogen, ook al alomtegenwoordig in het boek ("Wittier, please, Marlowe, much wittier") maken alles goed. Met alleen de film te kijken had ik daarentegen naast de plot ook de prachtige eerste-persoonsopmerkingen van Marlowe gemist ("I woke up with a motorman's glove in my mouth") dus het lijkt dit keer eigenlijk, voor de verandering, eens werkelijk de moeite waard om het niet alleen bij boek of film te laten. Maar als je me vraagt wie de chauffeur vermoord heeft, dan weet ik dat nog steeds niet. Chandler zelf ook niet, trouwens. De filmmakers vroegen het hem nog.