We konden er niet meer heen toen we in de buurt waren, maar wat was ik nieuwsgierig. In St. Petersburg bevindt zich in een monumentaal pand het Sigmund Freud Dromenmuseum. Twee kamers vol wierook waarin Freud nooit is geweest en waarin eerder ideeën dan tastbare voorwerpen staan opgesteld. De bedoeling is dat door de bezoekers geprobeerd wordt de dromenwereld te verkennen: de eerste, verlichte kamer geeft met foto's en teksten een introductie op Freuds denken, terwijl de tweede, donkere kamer de bezoeker in staat moet stellen Freuds dromen te doen ervaren en waarin op een projectiescherm meegebrachte afbeeldingen geprojecteerd kunnen worden.
"We see words and images, words of images and images of words. As in a dream, we cannot touch them, but we can carry them away in our memory; they can become the property of our own dreams. You must actively co-participate in order to penetrate the hall of dreams. Some objects are barely discernible; some words can be deciphered only if you change your line of sight. As in a dream, we cannot make out everything; we cannot remember everything that emerges from the soul's dark depths. In the end, we see what we see, and sometimes we can bring to consciousness what we want to see. The central section of the hall of dreams is a screen on which you can project your own images, your own waking dreams."
David Woodard besloot het museum een handje te helpen en bracht een zogeheten 'dreamachine' (sic) naar de dromenkamer. Dit apparaat is bedacht door Bryan Gysin en Ian Sommerville en bestaat uit een cilinder met spleten in de zijkant, waarin zich een lichtbron bevindt. Dit alles staat op een platenspeler die het geheel ronddraait. Naar deze dreamachine wordt met de ogen dicht gekeken en op deze manier worden door stimulatie van de optische zenuw elektrische oscillaties in het brein opgewekt. Aangezien de frequentie overeenkomt met alfagolven in de hersenen kan op deze manier de bezoeker in een hypnagogische toestand (die van het moment van in slaap vallen) brengen.
Jeetje.
"We see words and images, words of images and images of words. As in a dream, we cannot touch them, but we can carry them away in our memory; they can become the property of our own dreams. You must actively co-participate in order to penetrate the hall of dreams. Some objects are barely discernible; some words can be deciphered only if you change your line of sight. As in a dream, we cannot make out everything; we cannot remember everything that emerges from the soul's dark depths. In the end, we see what we see, and sometimes we can bring to consciousness what we want to see. The central section of the hall of dreams is a screen on which you can project your own images, your own waking dreams."
David Woodard besloot het museum een handje te helpen en bracht een zogeheten 'dreamachine' (sic) naar de dromenkamer. Dit apparaat is bedacht door Bryan Gysin en Ian Sommerville en bestaat uit een cilinder met spleten in de zijkant, waarin zich een lichtbron bevindt. Dit alles staat op een platenspeler die het geheel ronddraait. Naar deze dreamachine wordt met de ogen dicht gekeken en op deze manier worden door stimulatie van de optische zenuw elektrische oscillaties in het brein opgewekt. Aangezien de frequentie overeenkomt met alfagolven in de hersenen kan op deze manier de bezoeker in een hypnagogische toestand (die van het moment van in slaap vallen) brengen.
Jeetje.
