Voor mijn verjaardag kreeg ik deze Hongaarse film, die het regisseursdebuut vormde van de maker György Pálfi. Ik had hem al meerdere keren gezien: dit is zo'n film die zich daarvoor leent. De kracht zit hem er onder andere in dat het verhaal geen dialogen kent - dat je daardoor de rest van de geluiden beter in de gaten gaat houden en dat wat getoond wordt ook nog eens oogverblindend mooi op film gezet is maakt het iedere keer weer een bijzondere ervaring.In een boerendorpje kabbelt het leven langzaam voort en kijken we naar de kat, de varkens, de mol en de ooievaar (mooiste stuk uit de film is waarin we daarop meevliegen) terwijl we tevens de bezigheden van de inwoners volgen. Een oud boertje houdt alles in de gaten en zit voor zijn huisje de hele tijd te hikken, waarvan de titel een onomatopee is (Het woord 'hoeklèh' bestaat ook niet in het Hongaars). Het lijkt in eerste instantie een documentaire, maar langzaamaan wordt een misdadige ondertoon duidelijk. Aardig om te melden is ook dat voor het maken van de film geen acteurs werden ingehuurd: aangezien niemand een woord hoeft uit te spreken is ervoor gekozen de inwoners van het gefilmde dorpje te laten figureren in hun eigen film.
Hier het begin van deze bijzondere film.
