Op het moment lees ik On The Road van Jack Kerouac, een van de schrijvers die je noemt als je het over de Beat Generation hebt, die in de jaren '50-'60 van de vorige eeuw in Amerika zijn hoogtepunt had. 'Beat' was een term die door Kerouac voor het eerst gebruikt werd in de zin 'So I guess we're a beat generation' tegen een bevriend schrijver en sloeg op de levenswijze die nog door andere leden van de generatie specifieker zou worden uitgedrukt: met een naaktheid van de ziel die ontstaan is door de hardheid van het leven 'mystical detachment' te omarmen en te leven in een 'relaxation of social and sexual tensions'. In de goot zitten, maar omhoog kijken. Belangrijk in deze periode was de muziek die als 'bop' in de jazz was ontstaan, onder andere met Dizzy Gillespie. De spirituele kant van het alles was echter zeker niet onbelangrijk: Kerouac vond het met de zaken bergafwaarts gaan toen 'beatnik' zijn, zoals de leden schertsend werden betiteld, een excuus werd voor ordinair losbandig leven. Schrijven ging bij hem het beste wanneer hij in een geestelijke impuls terecht was gekomen door middel van steeds maar door te schrijven. Het autobiografische On The Road, waarin hij met zijn alter ego Sal Paradise de manier van leven illustreerde die Beat-eigen werd, typte hij dan ook aan een stuk door op 8 fikse vellen papier, die in een grote rol aan elkaar werden geplakt en bij elkaar glorieus doeltreffend The Scroll worden genoemd. Hoe dan ook duurde het met alle wijzigingen 9 jaar voordat het boek z'n daadwerkelijke versie kende, waarin het nu te lezen is. Compleet met alle pseudoniemen voor de andere Beaters, die over een tijdje aan de orde zullen komen. 
