In 1892 werd Wagners opera Lohengrin uitgevoerd in Londens Covent Garden, met in de hoofdrol de destijds beroemde Australische sopraan Helen Porter Mitchell, die beter bekend stond als Nellie Melba. Een fenomenaal zingende maar tegelijkertijd berucht harde Dame die eraan gewend was dat iedereen alles deed wat zij verlangde, wanneer ze ook maar met de woorden 'I am Melba' aan kwam. Dat ging blijkbaar zo ver dat de tenor Enrico Caruso haar een keer publiekelijk voor gek zette door haar tijdens een uitvoering van La Bohème een in zijn zak verstopt heet worstje in handen te hebben gegeven, terwijl hij zijn aria Che gelida manina zong ('Wat een koude hand, laat me hem verwarmen').Ter gelegenheid van haar optreden in Covent Garden organiseerde de hertog van Orléans een groot feestmaal. Zijn later beroemd geworden chefkok Auguste Escoiffier liet daarop in de lijn van de zwanenridderopera een ijssculptuur maken in de vorm van een zwaan, waarop halve perziken op een bed van roomijs lagen. Dat toetje zou later bekend worden als Pêche Melba, en de kok moet tevens zo verliefd op de sopraan zijn geweest, dat hij in zijn ultieme zielskwelling ook dunne, gortdroge toastjes bedacht, die hij naar zijn object van verlangen vernoemde.
(Wat verder naar beroemde musici genoemd eten betreft: je hebt ook Berlioz-eieren en Rossini-pannenkoeken.)
