Gisteravond zaten we in de Harmonie in Leeuwarden, waar het Noord Nederlands Orkest de Derde Symfonie van Mahler ten gehore bracht en dat eigenlijk heel erg mooi deed. In de 110 (!) minuten dat de uitvoering duurde geen moment van verveling.Het moet de langste symfonie ooit door iemand geschreven zijn, binnen de grenzen van wat nog een symfonie genoemd kan worden. En dan is het ook nog zo dat-ie eigenlijk nóg langer had moeten zijn: Mahler amputeerde het oorspronkelijk laatste deel en maakte dat het slotdeel van zijn Vierde (allerkortste) Symfonie. De delen die overbleven hebben titels als 'Wat de dieren in het bos me vertellen' (met een koekoek en een nachtegaal), 'Wat de bloemen in de weide me vertellen', etc. Er is ook een rol voor een altsolo die een tekst van (het zal ook weer eens niet) Friedrich Nietzsche heeft. Als het meest geslaagde deel wordt vaak het uiteindelijk afsluitende 'Wat de liefde me vertelt' gezien, dat ook wat ons betreft tot de mooiste muziek behoort die Mahler ooit schreef.
En uiteraard, hoe kan het ook anders, moest dit met héél véél mensen uitgevoerd worden: een reusachtig orkest, een alt, een vrouwenkoor en een jongenskoor (dat trouwens niets anders zingt dan 'Bim, Bam', waar ze ruim een uur op mogen wachten en wat maar vijf minuten duurt). Pas nu vraag ik me af: zaten er niet meer mensen op het podium dan in de (vooraan toch vrij lege) zaal?
