Prachtig toeval, vandaag.De laatste dagen dacht ik er weer eens over na hoe een platgetreden pad moet ontstaan. Wandelwegen die niet bedoeld waren als officiële routes, dwars over het gras of door de struiken. Altijd heel handig net die route die jij ook wilde nemen, want zo moet het in het begin ook zijn geweest. Eén of meerdere asocialen moeten ooit begonnen zijn structureel het gras plat te trappen of de bosjes stuk te maken. Elke dag een paar keer. Hier moet een doorgang komen. Met uiteindelijk waarschijnlijk een magneeteffect: het wordt duidelijk dat iedereen hier loopt, er groeit niets meer op de route en mensen schamen zich er niet meer voor om de normale weg af te snijden. Hier loopt een pad. Vanaf dan gaat het hard.
Ik zocht naar informatie voor de blogpost van morgen over iets totaal anders, maar stuitte op pagina's over precies dit onderwerp. De Engelsen noemen ze desire paths. "A 'desire path' is a term in landscape architecture used to describe a path that isn't designed but rather is worn casually away by people finding the shortest distance between two points." In Finland gaan planologen nadat het gesneeuwd heeft het park in om te kijken waar iedereens voetafdrukken liggen. Die geven dan prachtig het pad aan dat mensen altijd willen gaan lopen. Daar moet dan dus een weg komen.
