Sleetje rijden gaat weer goed deze dagen, maar we hebben nog een lange weg te gaan voordat we met natuurlijke middelen kunnen evenaren wat ze in Rusland in de 17e eeuw deden. Mensen gingen 25 meter met de trap omhoog om vervolgens vanaf reusachtige, met hout ondersteunde ijshellingen (genaamd 'De Vliegende Bergen') omlaag te kunnen. Jong en oud nam plaats op een strooien stoeltje dat op een ijsblok vastgebonden was, zette zich af en stortte zich onder een hoek van 50 graden volledig ongecontroleerd omlaag met een rotgang van 80 km/uur. Le-vens-gevaarlijk, maar wat een geweldige lol.
Dat wilden ze in Frankrijk ook. Sterker nog, dat moest nog veel gevaarlijker, als het even kon. Zo kreeg je in 1804 'Les Montagnes Russes': grote houten hellingen met bochten en heuvels erin waar je met karretjes op wieltjes vanaf kon. Zonder ijs, want dat is maar moeilijk om te onderhouden in de zomer. Ook zonder veiligheidsmaatregelen, want zo hou je de echte thrill-seekers vast. Een tiental jaren later besloten ze aan die veiligheid echter toch maar iets te doen en het hoe dan ook allemaal nog veel spannender te maken: de wieltjes kwamen in een spoor vast te zitten, de banen werden gevarieerder en je kreeg ook een kabel die de sleetjes omhoog trok.
En zo raakte de wereld langzaam vertrouwd met het begrip 'achtbaan'.
Dat wilden ze in Frankrijk ook. Sterker nog, dat moest nog veel gevaarlijker, als het even kon. Zo kreeg je in 1804 'Les Montagnes Russes': grote houten hellingen met bochten en heuvels erin waar je met karretjes op wieltjes vanaf kon. Zonder ijs, want dat is maar moeilijk om te onderhouden in de zomer. Ook zonder veiligheidsmaatregelen, want zo hou je de echte thrill-seekers vast. Een tiental jaren later besloten ze aan die veiligheid echter toch maar iets te doen en het hoe dan ook allemaal nog veel spannender te maken: de wieltjes kwamen in een spoor vast te zitten, de banen werden gevarieerder en je kreeg ook een kabel die de sleetjes omhoog trok.
En zo raakte de wereld langzaam vertrouwd met het begrip 'achtbaan'.
