Niet eerder was ik een volledige dag in een museum, maar bij de Hermitage vormde dat geen probleem: het Winterpaleis in St. Petersburg huisvest een deel van de grootste kunstverzamelingen ter wereld en is zowel aan de buiten- als aan de binnenkant een lust voor het oog. Bijzonder voelde het dat het leek alsof we recht in een van mijn favoriete films terecht waren gekomen: Russian Ark, van Alexander Sokurov.
In deze film dwaalt (zweeft?) een naamloze en overleden ik-figuur samen met een Franse markies door zaal na zaal van het museum, waarbij ze historische figuren uit de Russische geschiedenis tegenkomen en kritiek leveren op de (niet zelden geïmporteerde en Russisch gemaakte) kunst. De metafoor die gebruikt wordt is die van cultuur als een ark waarin mensen eeuwig moeten leven en eeuwig in varen.
Het aspect van de film dat echter altijd als eerste wordt genoemd is het feit dat er geen cuts zijn: de film bestaat uit 1 doorlopend shot. Sokurov kreeg het geregeld dat de Hermitage 1 dag volledig tot zijn beschikking stond om met een camera in 1 continue beweging door het (volledig omgebouwde en met acteurs bezette) gebouw te lopen. Drie keer moest er gestopt worden; daarna was er nog maar accu-capaciteit voor 1 keer proberen. De koortsachtige manier van filmmaken zorgde voor een interessante Making Of. Beide films: warm aanbevolen.
(Overigens ook even geprobeerd de wandeling exact na te lopen zoals dat in de film gebeurt. Enigszins gelukt, maar we misten toch grote stukken. Het was dan met name ook lastig, kom ik nu achter, doordat bij het maken van de film decorstukken achter de camera om snel verwisseld werden en de oriëntatie moeilijk te vatten is.)
In deze film dwaalt (zweeft?) een naamloze en overleden ik-figuur samen met een Franse markies door zaal na zaal van het museum, waarbij ze historische figuren uit de Russische geschiedenis tegenkomen en kritiek leveren op de (niet zelden geïmporteerde en Russisch gemaakte) kunst. De metafoor die gebruikt wordt is die van cultuur als een ark waarin mensen eeuwig moeten leven en eeuwig in varen.
Het aspect van de film dat echter altijd als eerste wordt genoemd is het feit dat er geen cuts zijn: de film bestaat uit 1 doorlopend shot. Sokurov kreeg het geregeld dat de Hermitage 1 dag volledig tot zijn beschikking stond om met een camera in 1 continue beweging door het (volledig omgebouwde en met acteurs bezette) gebouw te lopen. Drie keer moest er gestopt worden; daarna was er nog maar accu-capaciteit voor 1 keer proberen. De koortsachtige manier van filmmaken zorgde voor een interessante Making Of. Beide films: warm aanbevolen.
(Overigens ook even geprobeerd de wandeling exact na te lopen zoals dat in de film gebeurt. Enigszins gelukt, maar we misten toch grote stukken. Het was dan met name ook lastig, kom ik nu achter, doordat bij het maken van de film decorstukken achter de camera om snel verwisseld werden en de oriëntatie moeilijk te vatten is.)
