In St. Petersburg was ik op een plek die bijzonder voor me was: de flat waar de componist Nikolaj Rimski-Korsakov de laatste jaren van zijn leven woonde. Ik werd door een oud Russisch vrouwtje aan de arm meegevoerd naar zijn werk- en woonkamer en een ruimte met een aantal foto's, onder andere van het schip waarop hij in het begin van zijn leven meevoer (Rimski-Korsakov begon als marinier). Met zijn werk ben ik slecht bekend en ik kan het matig waarderen: de Vlucht van de Hommel, Sheherazade en dan houdt het wel zo'n beetje op. Zijn appartement voelde echter onverwacht intiem met de mensen die ik wel degelijk hoog heb staan: in de woonkamer ontving hij alle andere grote namen uit de Russische muziek (waaronder Prokofiev en Rachmaninoff) en speelden ze op de vleugel die er nog steeds staat. Het was ook de plek waar de andere vier leden van De Vijf moeten hebben aangebeld: de groep Russische componisten die niets moesten hebben van academisch onderwijs om muziek door te leren schrijven (met name als dat onder supervisie ging van wie in hun ogen maar een halve Rus was: Anton Rubinstein) en hun manier van componeren baseerde op volksliederen. Rimski-Korsakov werd een van de opvallender leden van dit, zoals ze het zelf noemden, Machtige Hoopje van componisten: met relatief weinig opleiding werd hij aangenomen als professor bij het conservatorium van St. Petersburg (van die Hoopje-filosofie kwam dus eigenlijk ook maar de helft terug) en boekte hij grote successen als leraar, orkestrator en componist van opera's.
