Herman Thierry, die onder het pseudoniem Johan Daisne (D'Aisne, waar hij was geboren) schreef, werd een van de twee die altijd worden genoemd wanneer het over het magisch realisme in de Nederlandstalige literatuur gaat (de andere is Hubert Lampo). Dat magische lijkt niet in z'n verzen te zitten (hoe zou je dat ook moeten doen?): wat we lazen uit 'De Engelse groetenis' was in ieder geval maar zeer matig. 'De trein der traagheid' las ik eerder van hem, zijn debuut 'De trap van steen en wolken' staat nog op de plank, maar zijn 'De man die zijn haar kort liet knippen' behoort duidelijk tot de fraaiste teksten die ik tot nu toe las. Voorbeeld: 'De zon, de middag op aarde, zijn me vaak één rosse marteling geweest; ik liep radeloos, als een vreemdeling verdoold in een verre en vijandige streek, met een gesmoord woord van vermaledijding naar de koperen ploert, en ziek van gehunker naar een ander land, naar mijn zielseigen land, dat ik soms heb gedacht een avondplaneet te zijn.' Er kwam helaas ook een film van, waarvan de maker, als de samenvattingen die ik erover lees kloppen, niets begrepen lijkt te hebben van het prachtige, 190 pagina's tellende, relaas van een zenuwpatiënt die iets vreselijks zegt te hebben gedaan (en ook deze samenvatting doet tekort). Lees dat boek. maandag 25 mei 2009
Johan Daisne
Herman Thierry, die onder het pseudoniem Johan Daisne (D'Aisne, waar hij was geboren) schreef, werd een van de twee die altijd worden genoemd wanneer het over het magisch realisme in de Nederlandstalige literatuur gaat (de andere is Hubert Lampo). Dat magische lijkt niet in z'n verzen te zitten (hoe zou je dat ook moeten doen?): wat we lazen uit 'De Engelse groetenis' was in ieder geval maar zeer matig. 'De trein der traagheid' las ik eerder van hem, zijn debuut 'De trap van steen en wolken' staat nog op de plank, maar zijn 'De man die zijn haar kort liet knippen' behoort duidelijk tot de fraaiste teksten die ik tot nu toe las. Voorbeeld: 'De zon, de middag op aarde, zijn me vaak één rosse marteling geweest; ik liep radeloos, als een vreemdeling verdoold in een verre en vijandige streek, met een gesmoord woord van vermaledijding naar de koperen ploert, en ziek van gehunker naar een ander land, naar mijn zielseigen land, dat ik soms heb gedacht een avondplaneet te zijn.' Er kwam helaas ook een film van, waarvan de maker, als de samenvattingen die ik erover lees kloppen, niets begrepen lijkt te hebben van het prachtige, 190 pagina's tellende, relaas van een zenuwpatiënt die iets vreselijks zegt te hebben gedaan (en ook deze samenvatting doet tekort). Lees dat boek. 
