Voor de nationale expositie in Zwitserland, 2002, werd voor op Lac de Neuchâtel een paviljoen ontworpen dat non-stop in nevelen was gehuld. Architecten Diller & Scofidio ontwierpen een discusvormige constructie van zo'n 100 meter in diameter, waaronder zo'n 30.000 pompen geplaatst werden die een kunstmatige mistwolk rond het gebouw creëerden. Computers hielden rekening met het klimaat en regelden de mate waarin de mist gemaakt werd. Bezoekers konden er over een brug heen wandelen, in de mist verdwijnen, en zo op een binnenplaats uitkomen waar je het geruis van de pompen hoorde en voor de rest niets zag, afgezien van schimmen van de mensen om je heen. Het gebouw moest “formless, massless, colorless, weightless, odorless, scaleless, featureless, meaningless” worden. De Zwitserse pers beschreef het als “a crazy, idiosyncratic thing! How deliciously without purpose!”. De status van een brok leegte heeft het nu definitief bereikt: het is er niet meer.
Hier een mooie weergave van hoe het moet zijn geweest.
Hier een mooie weergave van hoe het moet zijn geweest.
