Het lastige bij verhalen waaraan moeilijk te twijfelen valt, maar waar toch niet alle bewijs voor is, is, vind ik, dat je op zeker moment zo zeer gaat willen dat ze waar zijn, dat je niet meer vatbaar lijkt te zijn voor kritiek en je ze voor jezelf maar gewoon als waarheid gaat aannemen. Neem nu dit geval: fuga nummer 30 in g klein, van Domenico Scarlatti. Die heeft een beetje een vreemd thema, althans voor z'n tijd. De reden? Het verhaal wil dat Scarlatti een kat had, Pulcinella genaamd. Die mocht vaak op het klavecimbel heen en weer lopen en een bijzondere keer drukte hij een zestal toetsen achter elkaar in die goed in het gehoor hebben moeten gelegen bij de componist. Het loopje omhoog werd het thema voor de fuga en kwam in vier stemmen terug. Zelf gebruikte hij de titel waaronder hij tegenwoordig bekend staat nooit, maar onder andere Liszt maakte veel promotie voor de fuga door hem met de aanduiding 'kattenfuga' op te nemen in zijn programma's.Moet je dit nou aannemen of is het toch weer onzin? Die legendes ook altijd...
Hier het originele stuk, en hier een fragment van een jazzy interpretatie, quatre-mains.
Nu naar Berlijn, zondag verder.
