Edgar Allan Poe's beroemde gedicht The Raven beschrijft het nachtelijk bezoek van een raaf aan een verteller die treurt om het verlies van zijn geliefde Lenore. Het maakte de dichter en schrijver van korte verhalen (zelfs van wat het eerste detective-verhaal kan worden genoemd, met speurder C. Auguste Dupin) in één klap beroemd in het Amerika waar hij het publiceerde. Maar helaas: ook dat mocht er niet voor zorgen dat hij in goede doen raakte. Het zou ook weer eens niet: de beste man leefde vrijwel voortdurend krap bij kas, terwijl hij ook nog eens kampte met een overduidelijk drankprobleem dat hem een paar keer zijn baan kostte. En daar bovenop moet de schrijver met name aan het einde van zijn leven ook nog eens met genoeg demonen in zijn hoofd hebben rondgelopen (sommige bronnen vermelden ook dat hij aan de opium en de absint raakte) dat hij regelmatig deliriumaanvallen zou hebben gehad. Het succes met het raafgedicht zal hij waarschijnlijk wel hebben kunnen gebruiken. Het hem horen voordragen moet een bijzondere ervaring zijn geweest, waarbij de lichten gedimd werden en Poe met overtuiging een uitermate ongemakkelijke sfeer kon creëren.Vandaag vond ik een aantal bijzonder fraaie vertalingen van het gedicht in het Nederlands. Lees ze ook - hier te vinden, met hier de oorspronkelijke Engelse versie.
