Vorige week vernam ik voor de eerste keer eens iets van een componist uit Zweden. Dat mocht wel eens: Noorwegen heeft Grieg, Finland Sibelius en Denemarken Carl Nielsen (al wordt van die laatste eigenlijk ook al jammergenoeg nauwelijks meer iets uitgevoerd), maar van een Lars-Erik Larsson (1908 - 1986) had ik nog niet eerder gehoord. Net als bij Nielsen is hij echter in eigen land extreem populair en kent in het buitenland nauwelijks iemand hem. Larsson studeerde bij Alban Berg in Oostenrijk en componeerde in neo-romantische stijl, maar hij was ook de eerste Zweed die seriële muziek schreef.Bijna onherroepelijk stuit je bij dit soort componisten op onbekende juweeltjes: ik was aanwezig bij een concert in de Nieuwe Kerk in Den Haag, waar ze op prachtige wijze Förklädd Gud (Vermomde God) uitvoerden, een cantate-achtig werk dat de Zweedse televisie elk jaar wel een keer rond de jaarwisseling uitzendt. Een werk voor orkest, koor, solisten en een verteller die de Zweedse tekst declameert, over de god Apollo die gedoemd is een jaar op aarde te verblijven, in de gedaante van een boerenknecht in Thessalië. Ander interessant werk van hem is onder andere een concert voor trombone, dat ik ook nog niet eerder wist te vinden.
Wanneer krijgt Nederland nu eens een populaire componist waar we wijsjes van kennen die we desnoods kunnen meefluiten? Wie noemt mij 1 onsterfelijke melodie van Sweelinck, Johannes Verhulst of desnoods Ten Holt of Andriessen? Oh wacht, we hebben altijd nog de Piet Hein-rapsodie van Van Anrooy. Hè, gelukkig.
