In februari ga ik naar de legendarische pianist en dirigent Daniel Barenboim in het Concertgebouw en ter voorbereiding keek ik laatst deze film over zijn echtgenote: de wereldberoemde celliste Jacqueline du Pré. Over haar wist ik ook al niets - misschien is de geromantiseerde versie van een leven dan niet de beste manier om iets te weten te komen, maar de roman waar de film op was gebaseerd werd dan wel weer geschreven door haar zus, dus het kan erger. Met in de film een mooie rol voor Emily Watson (Bess uit Lars von Triers "Breaking the Waves"), die (sorry, maar) nu alweer zo'n raar wijf speelt.Aan de jonge Jacqueline wordt in het begin van de film duidelijk gemaakt dat als ze bij haar uitstekend fluitspelende zus Hilary wil blijven, ze haar met haar spelen op de cello zal moeten bijhouden. De band blijkt zo sterk dat Jackie door haar oefendrift boven het niveau van haar zus uitstijgt en op het internationale podium belandt. Ze ontmoet Barenboim, maar voelt zich (althans volgens de verslagen van haar zus), om het effect van een zenuwinzinking te verzachten, gedwongen een affaire te beginnen met haar zwager (overigens gaf diens dochter een heel andere verklaring en was het juist de labiele zwager die Du Pré verleidde in plaats van andersom). De ellende begint echter pas werkelijk wanneer ze multiple sclerose ontwikkelt, Barenboim haar voor een betrekking als dirigent van de opera van Parijs en een andere vrouw in de steek laat, en ze ontdekt dat ze door haar ziekte langzaamaan geen muziek meer zal kunnen maken. Tsja, en bij de scène waarin ze dan werkelijk constateert dat ze dat nooit meer zal kunnen, kwamen - ook al was het half 11 's ochtends - er ook bij mij wel een paar tranen los.
Hier een historisch fragment waarin Du Pré met Barenboim haar beroemd geworden versie van Elgars celloconcert ten gehore brengt.
