Wederom een erg leuke film gezien met weinig dialogen: Les Triplettes de Belleville, van Sylvain Chomet. Het verhaal van een Frans omaatje (Mme Souza) dat haar kleinzoon (Champion) op onorthodoxe wijze tot een groot wielrenner traint (spiermassages met de grasmaaier en de handmixer), om hem tijdens de Tour de France ontvoerd te zien raken en er met de hond op uit trekt hem te bevrijden. Bij de reddingsactie krijgt ze hulp van de inmiddels bejaard geworden Triplettes de Belleville, een performancetrio van zangeressen die ook instrumentele muziek maken - op onnavolgbare wijze: met een krant, het rekje van een koelkast en een stofzuiger als instrumenten.Maar de kwaliteit van de film zit wat mij betreft voornamelijk in de tekenstijl en de manier van animeren. Uit een moeizaam animatieproces dat 2 jaar duurde zijn prachtige scènes ontstaan waarin gecompliceerde bewegingen als die van wielrenners voorkomen, (scherpte-)dieptes worden verkend, echte film wordt ingepast in de getekende wereld. De wielrenners hebben absurd grote kuiten, gangsters zijn volstrekt rechthoekig, voorbij komen karikaturen van oude helden als Glenn Gould, Django Reinhardt en Fred Astaire. Door de onbelangrijkheid van dialoog en de talloze visuele grapjes wordt het een soort getekende versie van Jacques Tati.
Hier een trailer die nog genoeg te raden overlaat.
