Opnieuw de show 'Split' van Mini en Maxi gezien gisteren en opnieuw onder de indruk van wat ze allemaal voor moois maakten, voordat ze moesten stoppen en met het werk van anderen verder gingen. In Becketts 'Waiting for Godot' moeten ze fantastisch zijn geweest, bij Neil Simons 'The Sunshine Boys' die we een paar jaar terug zagen werkte het, vond ik, niet meer - maar dat zou prima aan het (af en toe inmiddels wel erg flauwe) stuk hebben kunnen liggen.In hun tekstloze werk hadden ze eigenlijk een bepaalde basis-sketch: de serieuze kleine probeert gevoelig een stuk muziek voor te dragen, waarbij de veel langere alle spanning uit de lucht haalt en hem de hele tijd onderbreekt met ragtime-pianomuziek, leeglopende ballonnen en indianengeluiden. Honderd keer dat principe en het werkte. Altijd. Alle sketches die ervan afweken waren eigenlijk alleen maar beter: twee patsers die met handjeklap elkaar proberen af te troeven, de marionettenspeler met een levende marionet en, onbetaalbaar, de sketch met de jas.
Voor wie hem destijds miste: een grote samenvatting van hun werk kwam op 5 DVD's uit. Bijvoorbeeld hier nog te bestellen.
