Alicia Framis was zo'n winnaar van de Prix-de-Rome. Zij is een Spaans-Nederlandse kunstenares wier werk over eenzaamheid gaat, of eigenlijk het verdrijven daarvan. Kunst die mensen die alleen zijn in de grote stad kortstondig bij elkaar brengt. Voorbeeld: de installatie van een glijbaan op de trap van het Stedelijk Museum in Amsterdam, waarbij volwassenen werden aangemoedigd de glijbaan te nemen in plaats van de gangbare route.
De meeste van haar projecten zijn niet tastbaar en bestaan uit performances of evenementen die de aanschouwers zelf ondergaan. Ze merkte bijvoorbeeld op dat centrale stations bijzonder deprimerende plekken worden wanneer de aanwezige winkels dichtgaan. Op Hoog Catharijne in Utrecht plaatste ze daarom een stand met 13 een-eiïge tweelingen die met junks of 'mensen die niet naar huis willen' een wandelingetje gingen maken. De op dat moment niet meer eenzame persoon bepaalt hoe er gewandeld wordt. Ook installeerde ze een stand in IKEA waar kinderen hun ouders kunnen achterlaten zodat ze zelf kunnen gaan rondkijken, in plaats van andersom.
De manifestatie waarmee ze de Prix-de-Rome in de wacht sleepte was Walking Monument: in 1997 was tijdelijk het Monument op de Dam voor restauratie verwijderd en Framis wilde een tegenwicht bieden. De eerst geblinddoekte en daarna nog steeds niets vermoedende jury maakte mee dat een groep als gewone burgers verklede acrobaten een menselijke toren vormde van 11 meter hoog, met bovenop een klein meisje. Spontaan begonnen omstanders de toren te stutten aangezien die gevaarlijk begon te zwenken.
De meeste van haar projecten zijn niet tastbaar en bestaan uit performances of evenementen die de aanschouwers zelf ondergaan. Ze merkte bijvoorbeeld op dat centrale stations bijzonder deprimerende plekken worden wanneer de aanwezige winkels dichtgaan. Op Hoog Catharijne in Utrecht plaatste ze daarom een stand met 13 een-eiïge tweelingen die met junks of 'mensen die niet naar huis willen' een wandelingetje gingen maken. De op dat moment niet meer eenzame persoon bepaalt hoe er gewandeld wordt. Ook installeerde ze een stand in IKEA waar kinderen hun ouders kunnen achterlaten zodat ze zelf kunnen gaan rondkijken, in plaats van andersom.
De manifestatie waarmee ze de Prix-de-Rome in de wacht sleepte was Walking Monument: in 1997 was tijdelijk het Monument op de Dam voor restauratie verwijderd en Framis wilde een tegenwicht bieden. De eerst geblinddoekte en daarna nog steeds niets vermoedende jury maakte mee dat een groep als gewone burgers verklede acrobaten een menselijke toren vormde van 11 meter hoog, met bovenop een klein meisje. Spontaan begonnen omstanders de toren te stutten aangezien die gevaarlijk begon te zwenken.